شعر نمی نویسم .۳

به شیراز برگشتیم . نمی دانستم به مامان بگویم یا نه ؟ با خود فکر می کردم شاید حرف سما شوخی بوده و یا اصلا شاید پشیمان شوند .

تصمیم گرفتم بگذارم همه چیز روال عادی خود را طی کند .

به کلاس های تابستانه می رفتم .

چقدر کلاس گرافیکم را دوست داشتم . با فیروزه با هم ثبت نام کردیم . چقدر تلاش کردیم تا توانستیم استاد ظریف را پیدا کنیم و بتوانیم در کلاس هایش شرکت کنیم .

خودش افتخاری بود برای ما .

شهریور ماه  بود .

دایی مامان  با مامان تماس گرفت و به مامان گفت : که می خواهیم بیاییم شیراز .

مامان هم از همه جا بی خبر گفت : قدمتان به روی چشم .

دوباره دلشوره به سراغم امد . این بار همراه با دلشوره هایم درد معده هم به سراغم می آمد . می دانستم که معده ام عصبی شده .

اینکه ندانی چه می خواهد بشود سخت است .

یادم نمی آید چند شنبه بود اما نیمه های شهریور بود که آمدند .

قرار بود چند روزی را شیراز بمانند و بعد به یزد بروند و بعد دوباره به شیراز برگردند .

بعد از سه روز دایی به مامان گفت که ما فردا صبح به یزد خواهیم رفت . و من نفسی از سر آسودگی کشیدم که صحبتی از من و نصیر نشده .

اما...

خاله جهانم  هم آمده بود شیراز .با او و بچه هایش به من خوش می گذشت . خاله هایم را خیلی دوست دارم و روابط من و آنها همیشه صمیمی بوده است .

ساعت حدودای 10 شب بود که دایی به بچه ها گفت بروند و در حیاط بازی کنند بزرگترها می خواهند با هم صحبت کنند .

من هم با سما و نصیر و بچه های دیگر به حیاط رفتیم .

مامان و بابا و خاله جهان و دایی و زندایی مامان ماندند و من مطمئن بودم که در مورد من صحبت می کنند .

نمی خواستم از سما چیزی بپرسم ، او هم چیزی نگفت .

یک ساعت و نیم بعد مامان مرا صدا زد و گفت بیا  برو توی اتاق کارت دارم و من رفتم با معده دردی که شدیدتر میشد .

روی تختم نشستم و مامان کنارم .

مامان : میدانی دایی برای چه آمده ؟

من : فکر کنم ... نه . نمی دانم ..

مامان : تو را برای نصیر خواستگاری کرده .

من : حدس می زدم .

مامان : نظرت چیست ؟ دایی و بچه ها فردا می خواهند به یزد بروند و من هم گفتم باید با تو صحبت کنم .

می خواهی با نصیر صحبت کنی ؟

من : نمی دانم . آخر چه باید بگویم ؟

مامان : ....

من : باشد . صحبت می کنم . ولی در اتاق خودم نه .

مامان : باشد . برو به اتاق دیگر .

و من رفتم و به روی تخت برادرم نشستم . نصیر هم آمد و کنارم نشست و لبخندی بر لب .

من اما چهره ای پر از اضطراب و کمی خشم .

همیشه این گونه بودم احساساتم در صورتم نقش می بندد و همیشه مرا لو میدهد.

نصیر چهره من را که دید خندید و گفت : دعوا داری الان ؟

و خودم هم خنده ام گرفت . ولی دوباره یادم افتاد که نصیر برای چه روبروی من نشسته .

اخم کردم و پرسیدم : آخه چرا ؟ چرا نصیر؟

 توی چشمهایم  نگاه کرد و من اولین بار بود که فهمیدم فرم چشم هایش بادامی است . پیش خود فکر کردم چقدر چشم هایمان با هم فرق دارد .

سرش را از روی من برگرداند و گفت :

خودم هم نمی دانم چه شد اما یه روز فهمیدم احساسم به تو احساس دو دوست و هم بازی نیست . احساسی غیر قابل وصف در مورد تو برایم به وجود آمد  و به این نتیجه رسیدم که دوستت دارم . به بابا گفتم و او هم خیلی خوشحال شد .

چیزی نداشتم بگویم .

از من پرسید : آفردیته ، تو چی ؟ نگو که مرا نمی خواهی! نگو .

گفتم : نمی دانم، احساسم نسبت به تو بد نیست . همان حس دو دوستی را که بودیم به تو دارم .

نصیر ، من نمی خواهم ازدواج کنم . من آرزوها و هدف های زیادی دارم . من هنوز می خواهم بچگی کنم . نمی خواهم زود بزرگ شوم .

لبخندی زد و گفت :من هم نمی خواهم زود بزرگ شوم . من هم نمی خواهم زود ازدواج کنم و نمی خواهم آزادی تو را بگیرم . من می خواهم تو مال من باشی . نمیخواهم کسی دیگر بیاید و تو را ببرد و من عمری را با حسرت سر کنم .

آفردیته ، تو تمام زندگی من شدی ، می ترسم از دستت بدهم ، می ترسم مال من نباشی . هر چه تو بخواهی ، هر چه تو بگویی ...

وقتی نصیر صحبت میکرد احساس کردم می توانم دوستش داشته باشم . پسر خوبی بود از خانواده ای بسیار خوب . خانواده اش را خیلی دوست داشتم . مخصوصا دایی را .

گفتم : باشه ولی من نمی توانم یک تصمیم سریع بگیرم . یک فرصت طولانی می خواهم . باید مطمئن شوم که می توانی خوشبختم کنی یا نه ؟ میتوانم دوستت داشته باشم به عنوان همسر یا نه ؟

گفت : قبول می کنم ، هر چه تو بخواهی .

یادم نمی آید آن شب صحبت خاص دیگری کرده باشیم . بیشترین چیزی که در ذهنم مانده عشقی بود که نصیر نسبت به من داشت و از آن حرف میزد .

صحبت هایمان کمتر از نیم ساعت طول کشید و قرار شد وقتی از یزد برگشتند ، تصمیم خود را بگویم .

گفتم : باید کمی فکر کنم و مشورت .

همه قبول کردند و صحبت ها تمام شد و چراغ ها خاموش.

به اتاقم رفتم . پنجره را باز کردم . چه نسیم ملایمی بود و بوی شب بوها که مستم می کرد .

احساس خوبی داشتم اما فکرم درگیر بود .

نمی دانستم چه باید کنم . تصمیم گرفتم اصلا در این موضوع فکری نکنم تا فردا که با مامان و خاله مشورت کنم .

صبح که بیدار شدم دایی و خانواده اش رفته بودند .

و من می دانستم سه  روز فرصت دارم فکر کنم و تصمیم بگیرم ...

ادامه دارد...