مشق عشق می کنم . ۵

خوشحالی من وصف ناپذیر بود .

تمام نامه ها و کارت پستال هایی  رو که نصیر برای من فرستاده بود پاره کردم . فقط شعرهاش رو نگه داشتم و یه دفتر خاطرات پیش من داشت که به همراه هدیه هایی که برام گرفته بود به خاله بزرگ دادیم که پس ببره که خانواده اش پس نگرفتند و گفته بودند اینها هدیه بوده و ما پس نمیگیریم . و هنوز اون وسایل پیش خاله بزرگه است .

.....

مامان من و مامان فیروزه که قول داده بودند بذارند ما بریم نجف آباد ، زیر قولشون زدند و طی عملیاتی با همدستی هم نذاشتند ما به یک شهر غریب برویم . نمی شد به مامان بگم " ما که غریبه نیستیم اونجا ، همه عشق من اونجاست ".

خلاصه یه حال گیری شدیدی شد که نگو و نپرس . به شهرام که گفتم طفلی چند روز دپرس بود .

و ما ( من و فیروزه ) برنامه ریزی کردیم برای کنکور سال آینده و تصمیم گرفتیم قید رشته هنر رو بزنیم ، چون فقط شهرهای دور داشتند که مامان ها نمی ذاشتند ما بریم . گفتیم میشینیم زبان می خونیم .

....

یه روز که با شهرام صحبت می کردم بهم گفت : میخواد به مامانش بگه که من رو می خواد و یه جورایی رسمیش کنند .

بهش گفتم : همین جوری کشکی نیست ازدواج کردن ، من و تو باید هم دیگه رو بشناسیم .  هیچی در مورد خودمون از هم دیگه نمی دونیم از خانواده ها ، از خیلی چیزها .

قبول کرد و گفت : باشه ، فقط به خانواده ام میگم برای اینکه در جریان باشند .

من هم قبول کردم .

خیلی دلمون برای هم تنگ شده بود .

شهرام به مامانش گفته بود و اون هم حرف های من رو به شهرام زده بود و گفته بود باید برای رسمی شدن وقت بذارید و سعی کنید هم دیگه رو بیشتر بشناسید .

هفته بعدش بود که شهرام زنگ زد و گفت : دلش خیلی برام تنگ شده و دیگه تحمل نداره و می خواد بیاد من رو ببینه .

از شنیدنش خوشحال شدم و قرار شد من یه روزی رو تعیین کنم که بتونم برم ببینمش. و بهش هم گفتم من فقط برای چند دقیقه می تونم باهات بیرون باشم و  مامانم شک می کنه .

قرار ما شد آخرهای شهریور .

مدرسه من توی خیابون مشیر فاطمی بود و من بهش گفتم  قرار رو همون دور و اطراف  میذارم  .

شهرام گفت که تا به حال شیراز نیومدند و جایی  رو تععین کنم که اطرافش هتل باشه و در آخر سر خیابون مشیر فاطمی توی یک کتاب فروشی که سر خیابون بود ساعت 10 قرارمون شد .

....

به مامان گفتم باید برم مدرسه ببینم مدارک  تحصیلیمون آماده شده یا نه ( البته دروغ نگفتم )

و بعد از اون هم میرم ملاصدرا کتاب فروشی شهر .

قبول کرد و تاکیید کرد که مواظب خودم باشم و زود بیام .

تصمیم گرفتم مثل همیشه که بیرون میرم ، با تیپ همیشگی برم سر قرار .

روسرس مشکی  نخی که اون دوران ها توی بورس بود .

مانتو اسپرت طوسی با خط های مشکی .

شلوار جین . کفش اسپرت آبی و سفید با کیف اسپرت آبی .

یادم میاد یک ماهی میشد پشت لبم رو برداشته بودم و با توجه به اینکه پر مو بودم  چهره ام تغییر زیادی کرده بود .

رژ کمرنگی همراه با ضد آفتاب زدم و موهام رو هم مدل همیشگی بستم و با صدقه و کلی آیه الکرسی خوندن راه افتادم .

دلشوره تمام وجودم رو گرفته بود . بین راه همه اش پشیمون میش دم از این قرا .

اگر یکی ما رو ببینه . اگر گرفتنمون و هزار تا اگر و اما دیگه .

همه اش توی دلم به خودم فحش میدادم .

اولین بارم بود با کسی قرار می ذاشتم .

ساعت 9 رفتم مدرسه . مدیر مدرسه قبولی دانشگاه رو بهم تبریک گفت و افسوس خورد که چرا نرفتم . توی مدرسه نسیم رو دیدم . از دوستام بود و قضیه شهرام رو تا حدودی می دونست .

بهم گفت : چرا این قدر دستپاچه ای؟

و من هم جریان رو بهش گفتم . و ازش خواستم اگر میتونه باهام بیاد . و اون هم قبول کرد .

ساعت 9 :30 از مدرسه پیاده به طرف سر مشیر راه افتادیم . راه کمی بود و باید یه جوری وقت رو تلف می کردیم .

با خودم فکر می کردم من فقط میدونم چه بلوزی می پوشه . از چهره اش چیز خاصی یادم نیست . من فقط یه بار درست دیدمش  و از اون روز هم یک سال میگذره . شاید تغییر کرده باشه ؟  من هم تغییر کردم ، نکنه اون هم من رو نشناسه ؟ به خودم کلی لعنت فرستادم که چرا یادم رفته بهش بگم چی می پوشم .

نسیم به شونه ام زد و گفت : ساعت 10 نمیری توی کتاب فروشی ؟

گفتم : چرا الن میرم . فقط تو همین جا باش که بعدش بریم ملاصدرا .

 احساس می کردم تمام دلشوره ها و استرس های عالم توی وجودمه . لرزش پاهام رو حس می کردم .

رفتم داخل . وای ، خدای من توی کتاب فروشی کلی پسر بود و همه شون پشت به من .

رفتم جلو . دیدم سه نفری بلوز چهار خونه پوشیدند . و پشت به من ایستاده بودند .

مثل این درمونده ها شده بودم .

تصمیم گرفتم از حسم کمک بگیرم .

چشمام رو برای یه لحظه بستم و باز کردم .

یه حسی بهم  میگفت اونیه که کتاب دستشه و چهار شونه تره .

قدم هام رو با لرزش پاهام برداشتم . تقریبا رسیدم پشت سر. خواستم کتابی رو بردارم تا به این بهونه بتونم چهره اش رو ببینم و مطمئن بشم خودشه یا نه ، که یه دفعه برگشت و نگام کرد .

قلبم هری ریخت پایین . بغض گلوم رو گرفت. خودش بود . کسی که هر روز دارم باهاش حرف میزنم ، کسی که وجودم پر شده از دوست داشتنش . الان روبروی من ایستاده بود .

اون هم منو شناخت . سه ، چهار دقیقه فقط بهم زل زده بودیم . که سلام کرد . خجالت کشیدم .

جواب سلامش رو دادم .

وای خدای من صداش رو از نزدیک میشنیدم ، باورم نمیشد .

بهم گفت : بهتره بریم یه جای دیگه . اینجا خیلی مناسب نیست .

گفتم باشه : من بادوستمم . میرم بیرون . تو هم پشت سر ما بیا . یه وقت کنارم راه نریا ، باهام حرف نزنیا .

گفت : چشم . حواسم هست ترسو خانم .

رفتیم بیرون .

با نسیم مشورت کردم . قرار شد بریم کافی شاپ تین و زیتون توی ملاصدرا .

تاکسی گرفتیم . شهرام جلو نشست و من و نسیم عقب تاکسی .

جلو در کافی شاپ پیاده شیدم .